Desetak je osoba odigralo ključnu ulogu u masakru nad Bošnjacima Šahovića, no četiri su imena ključna u cijeloj priči. Prvo je ono Boška Boškovića, zbog čije su smrti stradali nevini ljudi. Taj rezervni pješadijski poručnik, inspektor Ministarstva unutrašnjih djela školovao se na Cetinju. Poslije dobijanja čina potporučnika 1908. godine bio je ađutant Poljskog bataljona i učitelj. Od 1914. godine komandant je Poljskog bataljona, istakao se u boju na Glasincu. U junu 1916. godine interniran je prvo na Mamulu, potom u Bodogasonj i, na kraju, u Karlštajn.
Po završetku rata radio je na ujedinjenju, organizaciji novih vlasti. Nakon vojne službe postavljen je za okružnog načelnika u Kolašinu, inspektora Ministarstva unutrašnjih poslova za Crnu Goru. Beskrupulozno je izvršavao naređenja i nasiljem “utjerivao” u narodu strahopoštovanje prema novoj državi. Posebno se istakao u suzbijanju komitskog pokreta.
Te poslove obavljao je bahato i surovo, provodeći teror prema političkim neistomišljenicima, te je protiv njega 1921. godine podnijeta interpelacija Narodnoj skupštini. Crnogorski odmetnički pokret smatrao ga je glavnim krvolokom tadašnjeg režima, te su ga više puta pokušavali likvidirati.
Osmog novembra 1924. ubile su ga crnogorske komite Radoš i Drago Bulatović u mjestu Ceru. Za ubistvo je neosnovano optužen Jusuf Mehonić, što je poslužilo Boškovićevim pristalicama da izvrše “osvetu”, praveći pokolj u Šahovićima nad nedužnim i razoružanim bošnjačkim življem.
Crnogorske komite Radoš i Drago Bulatović iz Rovaca, ubijeni su 8. marta 1929. godine u selu Ravni, u blizini Moračkog manastira.
Potvora na Jusufa Mehonića
Jusuf Mehonić bio je jedan od vođa muslimanskih komita u Sandžaku. U toku Balkanskih ratova bio je oficir askera, dok je od jugoslavenskog režima optuživan da je tokom Prvog svjetskog rata pomagao austrougarsku vojsku. Otišao je u komite s namjerom da osveti sestru, čuvenu ljepoticu, koju su Srbi odveli u nepoznatom pravcu. Predvodio je komitske čete i djelovao u cijelom Sandžaka i dijelovima Kosova predstavljajući se kao protivnik vlasti i zaštitnik muslimanskog stanovništva.
Mehonić je slovio za hrabrog i odvažnog ratnika, koji dugo nije shvatao da je propala Osmanska imperija. To se može vidjeti i iz stihova njegovih pjesama, koje je zabilježio i objavio poznati češki naučnik Matija Murko, koji je 1924. godine boravio u Sandžaku. Istovremeno, u narodu je uživao poštovanje i strahopoštovanje, učestvovao je u borbama u Albaniji na strani Fana Nolija, slovio kao bliski saradnik i prijatelj Bajrama Curija, koji se borio protiv Ahmeda Zogua, kojeg je pomagala jugoslavenska strana.
Meta njegovih napada bili su trgovci i predstavnici vlasti, a ugled koji je imao bio je glavni krivac za sumnju da je on upravo ubio Boška Boškovića, iako je u jesen 1923. godine otišao u Albaniju, da bi pred kraj 1924. godine opet bio na tim prostorima gdje se borio na strani Fana Nolia u tamošnjim političkim obračunima. Čak je u tim borbama bio i ranjen.
Činjenica da je Mehonić bio u Albaniji u vrijeme pokolja u Šahovićima izazivala je veliko nezadovoljstvo i razočarenje kod Bošnjaka koji nijesu mogli shvatiti da je svoj narod ostavio na nemilost srpskim nacionalistima da bi učestvovao u albanskoj revoluciji. Čak neki autori u tome vide razlog slabljenja utjecaja komita i udaljavanje naroda od njih.
Zanimljivo je da ga beogradska Politika u tekstu iz 1924. godine optužuje da je ubio Boška Boškovića, da bi u tekstu dvije godine poslije, kada izvještava o njegovoj pogibiji, tu činjenicu ne samo prešutjela, već i objelodanila da se Mehonić od 1923. godine nalazio u Albaniji. Poslije više neuspjelih pokušaja od ljeta 1925. godine konačno ga je na prevaru likvidirao njegov jatak, ponesen pohlepom za raspisanom novčanom nagradom.
Okružni načelnik Nikodim Cemović
Glavni podstrekivač zločina nad Bošnjacima Šahovića bio je Nikodim Cemović, okružni načelnik. Osnovnu školu završio je u školi kod manastira Đurđevi stupovi, dok je gimnaziju završio u Skoplju i Solunu. Boravio je jednu godinu na vojnoj akademiji u Odesi, koju je napustio i upisao se na Pravni fakultet u Beogradu, gdje je diplomirao 1920. godine. Pripreman i školovan kao “nacionalni radnik”, u vremenu prijelomnih događaja vrlo brzo se politički eksponirao i bio predsjednik beranske i bjelopoljske općine te sekretar Oblasne uprave u Pljevljima.
Tokom austrougarske okupacije bio je interniran u logor u Mađarskoj. Kao dobrovoljac na solunskom frontu upoznao je Aleksandra Karađorđevića, kasnijeg kralja Kraljevine SHS. Aktivan borac za ujedinjenje “srpstva”, poslije ujedinjenja radio je kao sekretar u ministarstvu finansija, da bi potom bio izabran za sudiju prvostepenog suda u Beranama. Za načelnika Bjelopoljskog okruga bio je postavljen 1924. godine i na tom položaju bio je relativno kratko jer je penzioniran poslije izvršenog pokolja. To je ujedno bila i najviša “kazna” koju je država primijenila u ovom slučaju.
U vrijeme kada je ubijen Boško Bošković Niko(dim) Cemović bio je načelnik Bjelopoljskog okruga. Okružnog načelnika postavljao je kralj ukazom, na prijedlog ministra unutrašnjih poslova. Osim školskih kvalifikacija, okružni načelnik trebao je imati najmanje deset godina provedenih u državnoj službi. U ovom slučaju izgleda da se na tu obavezu zažmirilo u korist političke podobnosti i odanosti Nikodima Cemovića. Nije bilo beznačajno ni to što je bio bratić Marka Cemovića, pouzdanog čovjeka srpskog dvora. Brojni izvori upućuju na osnovani zaključak da je Nikodim Cemović bio glavni inspirator i podstrekivač zločina u Šahovićima i Pavinom Polju.
Učesnici događaja optužuju ga da je prilikom sahrane Boška Boškovića držao zapaljive govore i da je čak javno pozivao na odmazdu: “Načelnik iz Bijelog Polja, rekao je Sekuli Boškoviću, bratu Boškovu, i Lazaru Tomoviću, tadašnjem predsjedniku opštine, malo tajno: ‘Drž’ noćas u Vraneš, pali, ubijaj. Ja ću sad za Bijelo Polje. Imate odriješene ruke za 24 sata. Crnogorci, suzama i lelekom ne žali se Boško, imate odriješene ruke da svećate Boška, na 24 sata, ja vam dajem odriješene ruke. ’”
Nakon što je penzioniran, Nikodim Cemović otvorio je advokatsku kancelariju u Beranama u kojoj je radio sve do smrti. Umro je relativno mlad, u 38. godini. Bio je oženjen i imao je četiri sina i kćerku.
Zagovornik “osvete” Milan Terić
Još jedan državni činovnik bio je podstrekivač zločina – šef finansijske uprave Milan Terić. U svim izvorima, uz Nikodima Cemovića, navođen je kao najagilniji zagovornik “osvete” i to kao predstavnik vlasti. Milan Terić bio je sin oficira crnogorske narodne vojske Sime Terića. Simo Terić je u jesen 1920. godine u jednoj kafani u Bijelom Polju ubio osam ljudi i potom pobjegao u šumu.
Milan Terić studirao je u Beogradu, gdje je završio trgovačku akademiju. Tokom studija radio je kao sluga po bogatijim beogradskim kućama. Prije Prvog svjetskog rata radio je kao carinik na Cetinju. Tokom ratu bio je dobrovoljac.
U vrijeme pokolja u Šahovićima obavljao je dužnost šefa finansijske uprave u Bjelopoljskom okrugu. Prema navodima učesnika događaja bio je veoma aktivan u podstrekivanju mase tokom sahrane Boška Boškovića.
Kao aktivni član Demokratske stranke više se puta kandidirao za poslanika, ali nikada nije bio izabran. Kao finansijski stručnjak radio je po Crnoj Gori, Makedoniji i u Beogradu, gdje je umro 1956. godine.