Džemail Koničanin, slavni komandant Muslimanske milicije tutinskog kraja, rođen je 1910. godine u selu Koniče, nedaleko od grada Tutina. U narodu je ostao upamćen kao veliki patriota, čovjek koji je među prvima podigao oružje u odbranu Sandžaka. Njegovo djetinjstvo bilo je teško, u višečlanoj porodici, ali stariji mještani sela Koniče svjedoče da se Džemail od malih nogu izdvajao inteligencijom i hrabrošću.
S obzirom na to da je tutinski kraj bio jedno od najsiromašnijih područja Kraljevine Jugoslavije, Džemail se odlučuje za zaposlenje u Novom Pazaru, gdje se u dobi od 28 godina zaposlio kao ključar u gradskom zatvoru. U jednoj svađi sa zatvorenicima, koji su mu planirali ubistvo, Džemail u samoodbrani ubija jednog od njih. Svjestan da će biti teško dokazati nevinost, odlučuje se na bjekstvo, u vremenu predratnog kaosa kada Kraljevinu Jugoslaviju zahvata potpuna anarhija.
U jesen 1941. godine, skoro cijeli Sandžak prelazi pod kontrolu Italije, koja je okupirala Bijelo Polje, Pljevlja i Tutin. Italijanska okupacija Sandžaka omogućava organizaciju samoodbrambenih jedinica, među kojima se ističe Džemail Koničanin, simbol otpora tutinskog kraja. Brzo je stekao ugled i dobio čin poručnika od Džafera Deve, ministra policije novostvorene albanske države.
Džemail je bio čovjek srednjeg rasta, energičan i sa izraženim komandnim sposobnostima. Nosio je oficirsku uniformu albanske vojske, s pištoljem na pojasu i kratkim italijanskim karabinom, a kasnije i čuvenim “šmajserom“. Njegova milicija je, zbog tradicionalno dobrih odnosa sa Albancima, uspostavila saradnju s novom albanskom državom, koja se pokazala spasonosnom za muslimansko stanovništvo Sandžaka.
Već tokom prvog četničkog napada na Novi Pazar, 4. novembra 1941., Džemail se istakao u odbrani grada. Iako su četničke snage bile brojčano i tehnički nadmoćne, Džemail i njegove jedinice zajedno s Acif-efendijom, braćom Drešević i pristiglim albanskim borcima pružili su odlučan otpor. Posebno se istakao u kontranapadu na Rašku, gdje su njegovi borci likvidirali preko stotinu četnika.
Džemail je svoju hrabrost pokazivao ne samo u odbrani Tutina i Novog Pazara, već i drugih sandžačkih gradova po potrebi. Pomogao je i u odbrani Sjenice 22. decembra 1941. godine, doprinoseći očuvanju sigurnosti sandžačkih muslimana. Njegova milicija brojala je oko 400 dobro naoružanih boraca, a masovni priliv mještana iz okolnih sela dodatno je osnažio njegovu jedinicu.
Njegova sposobnost da održava kontakte i koordinira odbranu s lokalnim liderima, poput Aćif-efendije, Hasana Zvizdića, hodže Pačariza i braće Drešević, bila je ključna za preživljavanje sandžačkih muslimana u turbulentnim ratnim godinama. Džemail je također uspješno odbio planove partizana da njegovu miliciju integriraju u njihove jedinice.
Krajem 1944. godine, kada su crnogorski partizani napadali sredinu Sandžaka, Džemail je pružio žestok otpor u blizini sela Hazane, nedaleko od Petnjice, gdje je poginuo kao šehid i gazija, braneći svoj narod i Sandžak. Njegova smrt bila je poraz za njegove borce, ali njegovo tijelo je uz poštovanje preneseno u rodno selo Koniče i tamo ukopano. Na njegovoj dženazi prisustvovali su gotovo svi vođe Muslimanske milicije, a dženazu je predvodio Aćif-efendija Hadžiahmetović zajedno s Hasanom Zvizdićem i hodžom Sulejmanom Pačarizom.
Džemail Koničanin ostaje u kolektivnoj memoriji Bošnjaka Sandžaka kao junak, pravedan i pobožan čovjek, simbol otpora i borbe za očuvanje svog naroda i vjere u najtežim trenucima historije.