Piše: Dr. Esad KUČEVIĆ
Tutinci nikako da izađu iz ćorsokaka. Ukidanjem vanrednog stanja, ostale se vanredne mjere, koje su žitelje varoši na tromeđi Srbije, Crne Gore i Kosova, iznova natjerale između čekića i nakovnja, iako je predsjednik Vučić, prošle godine u Tutinu, gromoglasno obećao “povratak opštinskih institucija”.
Bilo je to “obećanje, ludom radovanje”. Brzopotezni protokol, u vidu oksimoronske nuspojave, odomaćenog diktatora. Predsjednik je najavio da će “Srbija ulagati u razvoj infrastrukture ovog kraja, dovesti investitore i rekonstruisati sve objekte javne namene u Tutinu”. Pored ostalog, kovertirao je “izgradnju autoputa, opšte bolnice, put do Novog Pazara i jednog dobrog investitora, umjesto oslanjanja samo na svoje ljude koji rade u zapadnoj Evropi”.
Od svega rečenog, prije 14 mjeseci, ostala je paralaža. U Vučićevom pokušaju da, neregularno i samoinicijativno, riješi tradicionalnu sintagmu “kretanje i smetanje”, Tutincima je posredno odškrinuo vrata državnog imaginarijuma, u kome su rezervisana mjesta samo za podobne i klimoglave. Kao svaki Pantokrator, da čini šta god želi, a sve “u višem interesu”, bez trunke građanskog i profesionalnog poštenja, Tutincima je nametnuo neizvesnost i suočavanje sa sizifovskom borbom za povratak u ustavno-pravni sistem Srbije.
To što besudnost, uopšteno i pored ostalog, pogrdno ili posprdno znači, nepravdu i surovu sudbinu, nije za utehu. Jer, čim pomisle na blisku budućnost, Tutinci se vraćaju u daleku prošlost, kad su vlasti ubjeđivale ”da neće biti, kao što je bilo”, da bi onda, uz kompromitovanu privatnost u državnom vlasništvu “bilo, još gore”. Umnogome, nalik našoj otadžbini, a njihovoj državi, koju ne obavezuje ni Ustav, a čini se suvišnim i Ustavni sud, baš kao zimska služba u Sahari.
Međutim, biti opčinjen nije zarazno, ali ni izlječivo. Dok je planeta tražila spas, ispod zaštitinih maski, u Tutinu su tokom virusne pandemije javno ismijevali i koketriali s teorijama zavjere. Uz refren “I sad opet, svoga vranca jašem”, ozvaničili su građanski manifest, u kome po ko zna koji put, podsjećaju Vučića da je Srbija, u Tutinu ukinula Prekršajni i Osnovni sud, Opštinsku poresku upravu, a Policijska stanica oficijelni privezak Policijske uprave Novi Pazar.
Ni, to nije sve. Bez obzira na tutinsko vjerovanje da se mlaz, neće pretvoriti u poplavu, uhodanim ponižavanjem i ukidanjem opštinskih atributa do neprepoznavanja, Tutin je ostao bez šumarstva, nema notara, a sve ovdašnje filijale su dijelovi raznoraznih Zavoda u Novom Pazaru. Od Zavoda za zapošljavanje, penziono-socijalno osiguranje do karikaturalnog Međuopštinskog Zavoda za javno zdravlje, partijske ćelije aktuelne vlasti, u kojoj nema mjesta za tutinske kadrove. Čak ni za internacionalno afirmisanog epidemiologa dr. Mithata Eminovića.
Samo zašto što je iz Tutina. Nije onda neobično, što je u pola glasa, priznato znanje u Pazaru, nerijetko osuđeno na kaznu, ako nema lukrativno pokriće. Najčešće kriminalnog porekla, poput introspektivnog poniranja tutinskog Doma zdravlja, koji se iz dana u dan pretvara u ambulantu pazarske Opšte bolnice, čija su ovlašćena lica godinama na slatkim mukama, zbog mita, korupcije i nepotizma. Do izbjegavanja, na putu iz Tutina ka Kraljevu, ali uz nesebičnu podršku nadriljekara, u brišućem letu helikoptera iz Beograda,
Već viđeno, u koroninom karantinu. Sve po taktici Vučićevih telala neograničenih mandata i Šešeljevih đaka, sljedbenika tzv. puzajućeg klerofašizma, po opustošenoj Pešteri, guslaju parapolitičke fraze, lišene programa i ideja.
Dijabolično konektovani, da prevode neprevodivo, po diktatu i dekretu vrhovnog vladara. Sad već okrečenog radikala i autora formule “sto za jednoga”, u državi pretvorenoj u naprednjačku ikebanu, Opština Tutin je institucionalno osakaćena i nezvanično pretvorena u Mjesnu kancelariju. Ipak, Tutin ima Dom za mentalno ometene u razvoju. Na periferiji je i privremeni Centar za azilante, koji povremeno uče domaće lekcije, kako uz mitološku šehid kartu da stignu na Zapad. Ili, zaustavni sud, istočno od dženeta.
Tutincima otkucava, zaustavno vrijeme. Život se polako vraća na obale Vidrenjaka, Pečonice i Resnika, dok uoči izbora, opet prodaju rog za svijeću. Oni što jure za političarima, sudaraju se sa onima koji od njih bježe. Vjerovatno zato što je kvalitetna politika nekad podrazumijevala “mozak s jajima”. Ponekad je, naravno, nedostajalo “jaja“, a danas, uglavnom, nema “mozga”.
U međuvremenu, ne priznajući ni zakon političke gravitacije, Vučić gasi i gazi institucije. Ali, da ne bi bio ugašen i pregažen, Tutin neće kolateralno da strada. Zbog kapilarnih glasova veleizdajnika i najave crnih dana. Umjesto uterivanja straha, očekuje vraćanje institucija, čiji odjek odzvanja u Briselu, Vašingtonu, Istanbulu…
Izvor: Sandzacke.rs